شعر مولانا
دلا نزد کســـــــــــی بنشین که او از دل خبر دارد
به زیــــــــــــر آن درختــــی رو که او گلهای تر دارد
در این بازار مکاران مرو هر ســـــــــــو چو بیکاران
به دکان کســــــی بنشین که در دکان شکر دارد
ترازو گر نداری پس تو را زو رهزند هـــــــــــــر کس
یکی قلبــــــــــــــــــی بیاراید تو پنداری که زر دارد
تو را بر در نشانــــــــــــــــــد او به طراری که میآید
تو منشین منتظـــــــر بر در که آن خانه دو در دارد
به هر دیگی که میجوشـد میاور کاسه و منشین
که هر دیگی که میجوشـد درون چیزی دگـــر دارد
نه هر کِلکی شکـــــــــر دارد, نه هر زیری زبر دارد
نه هر چشمــــی نظر دارد, نه هر بحری گهر دارد
بنال ای بلبل دستان ازیرا نالــــــــــــــــــه مستان
میان صخــــــــــــــــــــــــــره و خارا اثر دارد اثر دارد
بنه ســـــــر گر نمیگنجی که اندر چشـمه سوزن
اگر رشتــــــــــه نمیگنجد از آن باشد که سـر دارد
چراغست این دل بیدار به زیر دامنــــــــــش میدار
از این باد و هــــــوا بگذر هوایش شـور و شر دارد
چو تو از باد بگذشتی مقیــم چشمهای گشتی
حریف همدمی گشتـــــــــی که آبی بر جگر دارد
چو آبت بر جگــــــــــــر باشد درخت سبز را مانی
که میوه نو دهد دایم درون دل ســـــــــــــــفر دارد
نظرات شما عزیزان:
